جمهوری اسلامی ایران از نظر تعداد رخدادهای بلایای طبیعی در میان کشورهای جهان در رتبه چهارم قرار دارد. در چنین شرایطی، پایداری و تابآوری زیرساخت های ارتباطی، یکی از پایه های اصلی تداوم حکمرانی، خدمات رسانی و مدیریت بحران به شمار میرود. بر اساس قانون مدیریت بحران مصوب 1۹۳۱ ، وزارت ارتباطات مکلف به طراحی و راه اندازی شبکه ای پایدار، مستقل و مقاوم برای شرایط اضطراری شده است. با وجود گذشت بیش از سه سال از مهلت

مقرر در قانون و توصیه نامه های بین المللی، هنوز چنین شبکه ای در کشور وجود ندارد. هر روز تأخیر در راه اندازی

این شبکه، کشور را در برابر بلایا، آسیب پذیرتر، و مردم را بی دفاع تر میسازد. در بحران های پیشین از جمله زلزله

کرمانشاه و سیل 1۹۳۱ ، قطع ارتباطات منجر به اختلال گسترده در امدادرسانی، افزایش خسارات و حتی افزایش

تلفات انسانی شد. بررسی های انجام شده نشان میدهد که:

- شبکه های فعلی فاقد قابلیت اطمینان و بازیابی سریع در شرایط بحرانی هستند؛

- چارچوب نهادی مشخص برای هدایت یکپارچه ارتباطات بحران وجود ندارد؛

- ظرفیت های فناورانه )مانند رادیو ترانک، ماهواره، IoTIoT ، MDRU( پراکنده، غیرمنسجم و بدون

پروتکل مشترک باقی مانده اند؛

- ایران تاکنون از پیوستن به کنوانسیون بین المللی تمپره )که انتقال تجهیزات در بحران ها را تسهیل میکند( بازمانده است.